20.11.2022 r.
Stanowisko Rady Stałej KEP wobec działań Jana Pawła II odnoszących się do przestępstw seksualnych wobec małoletnich
W przestrzeni publicznej coraz częściej słyszymy pytania o postawę Jana Pawła II wobec dramatu wykorzystywania seksualnego osób małoletnich i bezbronnych przez duchownych, a także o sposób reagowania na tego rodzaju przestępstwa podczas jego pontyfikatu. Coraz głośniej stawiana jestteza, że Papież nie podchodził właściwie do tego rodzaju czynów i niewiele robił, aby ten problem rozwiązać, a nawet go ukrywał. Wydaje się, że panuje swego rodzaju moda na formułowanie tego typu opinii. Wpisuje się to w próby podważenia autorytetu Jana Pawła II, a nawet zakwestionowania jego świętości, potwierdzonej w procesie beatyfikacyjnym i kanonizacyjnym. W konsekwencji stanowi to usiłowanie pomniejszenia znaczenia tego wyjątkowego pontyfikatu dla Kościoła, świata, kultury i człowieka.
Medialny atak na św. Jana Pawła II i jego pontyfikat znajduje także swoją przyczynę w nastawieniu do jego nauczania, wyrażonego chociażby w takich encyklikach, jakRedemptorhominis czyVeritatis splendor, a także w głoszonej przez niego teologii ciała, co nie odpowiada współczesnym ideologiom propagującym hedonizm, relatywizm i nihilizm moralny.
W tej sytuacji uczciwe szukanie prawdy i dawanie jej świadectwa jest obowiązkiem każdego prawego sumienia. Spojrzenie na działania Jana Pawła II powinno uwzględniać kontekst historyczny i ówczesny stan wiedzy, a także uwarunkowania, w jakich on żył. Były one naznaczone przede wszystkim następstwamirewolucji kulturowej 1968 roku, odrzucającejobiektywne kryteria moralności i osobowej odpowiedzialności. Powszechnie głoszono, zwłaszcza w środowiskach uniwersyteckich Zachodu, że wszystko ma tę samą wartość i że, w konsekwencji, nie istnieje odtąd żadna różnica między dobrem i złem, prawdą i fałszem, pięknem i brzydotą. Obecnie pojawiają się nowe ideologie, które są spuścizną rewolucji 1968 roku. Podważają onechrześcijańską antropologię, której podstawową prawdąjest stworzenie człowieka przez Boga,jako kobietę i mężczyznę, na Jego obraz i podobieństwo. W sposób oczywisty walka z chrześcijańską wizją człowieka łączy się z próbami podważania wielkiego autorytetu, jakim na całym świecie cieszy się św. Jan Paweł II, który z ogromną mocą głosił tę wizję na wszystkich współczesnych mu areopagach.
Starając się zrozumieć podejście Jana Pawła II do problemu wykorzystywania seksualnego małoletnich, pragniemy pokazać konsekwentnie podejmowane przez niego działania.
- Już w początkach pontyfikatu w wprowadzonym przez Jana Pawła II w 1983 roku nowym „Kodeksie Prawa Kanonicznego”jednoznacznie zobligowano przełożonych kościelnych do karania sprawiedliwą karą członków kleru, będących sprawcami wykorzystania seksualnego małoletnich, nie wyłączając wydalenia ich ze stanu duchownego.
W 1992 roku Jan Paweł II ogłosił „Katechizm Kościoła Katolickiego”, który w artykule 2389 stwierdza, że „nadużycia seksualne popełniane przez dorosłych na dzieciach lub młodzieży powierzonych ich opiece” są grzechem, będącym „jednocześnie gorszącym zamachem na integralność fizyczną i moralną młodych, którzy będą nosić jego piętno przez całe życie, oraz pogwałceniem odpowiedzialności wychowawczej”.
- Prawdopodobnie pierwszy poważny sygnał o przestępstwach seksualnych popełnianych przez duchownych na szkodę osób małoletnich dotarł do Jana Pawła II z Kościoła w Stanach Zjednoczonych w 1985 roku za pośrednictwem nuncjusza apostolskiego w Waszyngtonie. Była to analiza dotycząca nieskuteczności dotychczasowych działań Kościoła w USA wobec sprawców wspomnianych przestępstw. O rzeczywistej skali tego zjawiska nie miano jednak wtedy pełnego wyobrażenia.
- Podczas wizyty ad limina episkopatu USA w 1993 roku Jan Paweł II zauważył, że biskupi nie byli jednomyślni w stosowaniu prawa karnego w odniesieniu do przestępstw seksualnych popełnianych przez duchownych. Dominowała tendencja do minimalizowania znaczenia prawa karnego w życiu wspólnoty kościelnej, a istniejące narzędzia prawne często nie były stosowane. Nie uświadamiano sobie również tego, jak głębokie i szkodliwe dla psychiki ofiar mogą być skutki tych przestępstw. W tym samym bowiem czasie w skali światowej rosły w siłę ruchy domagające się legalizacji pedofilii.
Po tej wizycie w liście do biskupów amerykańskich Jan Paweł IInapisał: „kanoniczne kary, które są przewidziane za niektóre przestępstwa i wyrażają społeczną dezaprobatę wobec zła, są w pełni uzasadnione. Pomagają one zachować wyraźne rozróżnienie między dobrem a złem, przyczyniają się do moralnego zachowania, a także tworzą właściwą świadomość wagi popełnionego zła”.
W drugiej części tego listu Jan Paweł II przestrzegał przed traktowaniem zła moralnego jako okazji do sensacji. „Zło rzeczywiście może być sensacyjne, ale sensacyjność wokół niego jest zawsze niebezpieczna dla moralności” – pisał. Możliwe, że ten sposób myślenia Papieża był pewną konsekwencją wynikającą z jego polskich bolesnych doświadczeń, gdy pod rządami komunistów mass media były niejako urzędowo wrogie wobec Kościoła i częstokroć pojawiające się w niej informacje były po prostu kłamstwami i oszczerstwami. Postawa nieufności i niedowierzania wobec pojawiających się zarzutów dotyczących duchownych była zatem w dużej mierze uzasadniona, tym bardziej że w systemie komunistycznym były one często sposobem dyskredytowania pozycji i działania Kościoła oraz okazją do werbowania współpracowników spośród duchowieństwa.
- Wydaje się, że w okresie od połowy lat osiemdziesiątych do połowy lat dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku skandal wykorzystania seksualnego rysował się dla Jana Pawła II głównie jako problem Kościoła w Stanach Zjednoczonych i w krajach anglosaskich. Dlatego w 1994 roku wydał on indult dla Kościoła w USA, którego celem było zapewnienie większej ochrony dzieci i młodzieży poprzez uzgodnienie przepisów kościelnych z prawem amerykańskim. Dokument tenpodniósł wiek ochrony osób małoletnich z 16 do 18 lat i wydłużył okres przedawnienia przestępstw wykorzystania seksualnego małoletnich do 10 lat od ukończenia 18. roku życia przez osobę skrzywdzoną. Dwa lata później, w 1996 roku, Papież wydał podobny indult dla Kościoła w Irlandii, skąd również zaczęły napływać informacje o przestępstwach seksualnych popełnionych przez duchownych.
Świadomość Papieża dotycząca skali i skutków tych przestępstw wzrastała zatem wraz z upływem lat. Stawało się dla niego coraz bardziej jasne, że biskupi i wyżsi przełożeni zakonni nie podejmowali adekwatnych i przewidzianych prawem działań oraz że nie radzili sobie z ich stosowaniem.
- Dlatego, pomimo posoborowych tendencji decentralizacyjnych, w 2001 roku Jan Paweł II wydał dokument Sacramentorumsanctitatis tutela dla całego Kościoła. Dziecko zostało w nim ukazane jako jeden z największych skarbów, któryza wszelką cenę należy chronić. Krzywda wyrządzona dziecku w sferze seksualnej została uznana za jedno z najcięższych przestępstw kościelnych i zrównana z profanacją Najświętszego Sakramentu czy złamaniem tajemnicy spowiedzi. Aby uniknąć bagatelizowania tych przestępstw w ramach Kościołów lokalnych, Papież na mocy tego dokumentu ustanowił jurysdykcję Stolicy Apostolskiej nad wszystkimi przypadkami wykorzystania seksualnego małoletnich od momentu uprawdopodobnienia się przestępstwa i nakazał jego zgłoszenie do Kongregacji Nauki Wiary. Odtąd postępowania karne prowadzone w tych sprawach zostały zarezerwowane Stolicy Apostolskiej i po dzień dzisiejszy pozostają pod jej ścisłą kontrolą. Decyzja ta pokazała, że Jan Paweł II zdał sobie sprawę ze skali i globalnego charakteru kryzysu spowodowanego wykorzystaniem seksualnym dzieci i młodzieży. Ta zmiana w stosowaniu i egzekwowaniu prawa była prawdziwie bezprecedensowa. Z perspektywy czasu widać, że okazała się ona punktem przełomowym w walce Kościoła z przestępstwami seksualnymi we własnych szeregach.W ślad za tymi decyzjami Jana Pawła II Stolica Apostolska zobowiązała wszystkie Episkopaty do wprowadzenia szczegółowych norm postępowania w takich przypadkach, przy równoczesnym respektowaniu prawa świeckiego.
- Przejawem wzrastającej świadomości Papieża było jego przemówienie do kardynałów amerykańskich w kwietniu 2002 roku podczas spotkania, które było bezpośrednim następstwem fali ujawnień przestępstw wobec dzieci i małoletnich dokonanych przez osoby duchowne, sprowokowanej przez serię artykułów zamieszczonych w dzienniku „Boston Globe”. Dokonując diagnozy kryzysu,Jan Paweł II wskazał na ból osób zranionych przestępstwem. Ofiary nadużyć oraz ich rodziny zapewnił o „swojej głębokiej solidarności i trosce”.Zaznaczył przy tym, że zmierzenie się z tymi bolesnymi skutkami musi odmienić Kościół i uczynić go bardziej świętym. Podkreślił też, że kto krzywdzi młodych, jest tej świętości zaprzeczeniem i że „w kapłaństwie i życiu zakonnym nie ma miejsca dla tych, którzy krzywdziliby małoletnich”. Za istotną część problemu uznał też fakt, że „wielu czuje się zranionych sposobem podejścia hierarchów do tych przestępstw” oraz ich „decyzjami, które w skutkach okazały się błędne”. Podana przez Papieża diagnoza kryzysu jest zatem jasna, a kierunek działań, które mają uzdrowić sytuację – jednoznaczny.
- Z przedstawionych działań Jana Pawła II wobec ujawniającego się coraz wyraźniej kryzysu wyłania się obraz Pasterza, który odważnie i zdecydowanie pragnął się z nim zmierzyć, będąc równocześnie świadomy, że kryzys ten może zagrozić zdolności Kościoła do właściwego pełnienia jego misji w świecie. Papież doszedł do wniosku, że tylko „Kościół, stawiający czoła problemowi wykorzystywania z jasnością i determinacją” może również pomóc społeczeństwu przeciwstawić się pladze przestępstw seksualnych wobec małoletnich i bezbronnych. Widząc, że wobec tego problemu punktowe odpowiedzi nie są wystarczającym rozwiązaniem, w 2001 rokuPapież podjął decydujący krok i zmienił prawo, które stało się narzędziem dla całego Kościoła. Tą zmianą uruchomił proces oczyszczania Kościoła, kontynuowany przez jego następców: papieży Benedykta XVI i Franciszka.
Usiłując dzisiaj zrozumieć ówczesną sytuację, trzeba też uwzględnić dominującą wtedy także w Kościele mentalność dyskrecji. Jeśli więc nawet podejmowano jakieś działania, to jednocześnie panował lęk i opór przed ich transparentnym komunikowaniem.
Ponadto lektura raportu Stolicy Apostolskiej dotyczącego byłego kard. TheodoraMcCarricka każe stawiać pytania o to, w jakim stopniu Jan Paweł II był rzetelnie informowany przez powołane do tego organy, a w jakim stopniu pewne decyzje były podejmowane bez jego wiedzy na innych szczeblach władzy, zgodnie z kompetencjami. W każdym razie raport nt. McCarrica nie pokazuje jakiegokolwiek „tuszowania” czy „zamiatania pod dywan” przez Jana Pawła II przestępstw seksualnych, których dopuścili się duchowni.
Próba zrozumienia postawy i działań świętego Jana Pawła II może być dla nas szansą na uświadomienie sobie, że działanie Boże przechodzi przez zwykłe – uwarunkowane kontekstem dziejowym i osobistą historią – człowieczeństwo. Jest także dla nasdrogą do głębszego zrozumienia świętości, która polega na heroicznym przeżywaniu wiary, nadziei i miłości. Papież wielką wrażliwością otaczał każdego człowieka, o czym świadczy jego życie i nauczanie. Ogłoszenie przez Kościół świętości człowieka nie jest stwierdzeniem jego bezgrzeszności, a tym bardziej bezbłędności, lecz uznaniem świadectwa jego więzi z Chrystusem, mimo i na przekór ludzkim ograniczeniom i uwarunkowaniom.
Bezspornym faktem jest, że Jan Paweł II był papieżem, który zgodnie z nabywaną wiedzą podjął zdecydowaną walkę z przypadkami wykorzystywania seksualnego dzieci i małoletnich przez niektórych duchownych oraz wprowadził obowiązujące w całym Kościele normy rozliczania tego typu przestępstw, podkreślając, że w „stanie kapłańskim i życiu zakonnym nie ma miejsca dla tych, którzy krzywdziliby młodych”. Rozpoczął jakże ważny i kontynuowany do dziś proces oczyszczenia Kościoła w tej sferze.
Jasna Góra, 14 listopada 2022 roku
16.10.2022 r.
Fotorelacja z uroczystości wprowadzenia na urząd Proboszcza ks. Rafała Wirkus w niedzielę 09 października 2022 r. podczas Mszy Świętej o godz. 11.00.
Fotografie wykonała Pani Marta Papis
18.08.2022 r.
07.08.2022 r.
Zaproszenie Arcybiskupa Metropolity Gdańskiego
na święcenia biskupie księdza Piotra Przyborka
dyrektora Wydziału Duszpasterskiego Kurii Metropolitalnej
Pobierz dokument
08.05.2022 r.
Pobierz dokument
17.04.2022 r.
Słowo Arcybiskupa Metropolity Gdańskiego
do wiernych
Pobierz dokument
13.03.2022 r.
List Pasterski Arcybiskupa Metropolity Gdańskiego
w związku z wojną na Ukrainie
Pobierz dokument
13.03.2022 r.
Ogłoszenie z Urzędu Gminy dla Parafii
„Wielu mieszkańców gminy Kolbudy udzieliło już schronienia przybywającym do naszego kraju, uciekającym przed wojną obywatelom Ukrainy. Serdecznie dziękujemy za okazywaną tak chętnie pomoc i wsparcie.
Sytuacja rozwija się jednak bardzo szybko, a potrzeby systematycznie rosną. Niestety nic nie wskazuje na to, aby
w najbliższym czasie ta trudna sytuacja miała ulec zmianie. Musimy przygotować się na przybycie kolejnych osób
z ogarniętego wojną kraju i wyzwanie zapewnienia im wsparcia przez wiele nadchodzących miesięcy.
Gmina Kolbudy od samego początku konfliktu zbrojnego za naszą wschodnią granicą włącza się w pomoc uchodźcom. Organizowane są zbiórki, dary przekazywane są najbardziej potrzebującym, nasi mieszkańcy goszczą u siebie rodziny
z Ukrainy, gmina udostępnia tymczasowe miejsca schronienia. Musimy przygotowywać się jednak na kolejne wyzwania, jakie stawiane są samorządom w całym kraju.
W tym celu Gmina Kolbudy przystępuje do tworzenia bazy lokali mieszkalnych, w których – w razie nagłej potrzebie – możliwe będzie zakwaterowanie obywateli Ukrainy. Osoby gotowe na udzielenie takiej pomocy proszone są o wysłanie informacji na adres pomocukrainie@kolbudy.pl Przedstawiciel urzędu gminy wyznaczony do koordynowania akcji skontaktuje się z mieszkańcami którzy prześlą takie zgłoszenie.
Ponadto, informujemy, że w czwartek 17 marca br. o godzinie 18.00 w sali sportowej w szkole w Lublewie Gdańskim odbędzie się spotkanie przedstawicieli samorządu z osobami, które już udzielają pomocy w zakresie zakwaterowania obywateli Ukrainy. Na spotkanie zapraszamy również tych z Państwa, którzy byliby gotowi na udzielenie takiej pomocy w przyszłości. Spotkanie będzie miało charakter informacyjny.”
09.03.2022 r.
Caritas Archidiecezji Gdańskiej
JAK WSPIERAĆ PRZYJMOWANYCH UCHODŹCÓW
JAK DORADZAĆ RODZINOM
PRZYJMUJĄCYM UCHODŹCÓW
Pobierz dokument
27.02.2022 r.
Apel
Przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski
w związku z inwazją rosyjską na Ukrainę
Pobierz dokument
06.02.2022 r.
Informator Duszpasterski Archidiecezji Gdańskiej
to comiesięczna porcja informacji, propozycji i planów
z życia naszej archidiecezji.
Zapraszamy do lektury
Aktualny numer – luty 2022
25.12.2021 r.
25.12.2021 r.
Słowo Arcybiskupa Metropolity Gdańskiego
na Boże Narodzenie A.D. 2021
05.12.2021 r.
List Pasterski Arcybiskupa Metropolity Gdańskiego
w związku z rozpoczęciem nowego roku duszpasterskiego
„Posłani w pokoju Chrystusa”
Zal. nr 1 – List ks. Arcybiskupa
25.11.2021 r.
Świadectwo z rekolekcji dla bierzmowanych
13.11.2021 r.
List Arcybiskupa Tadeusza Wojdy SAC
Metropolity Gdańskiego
na V Światowy Dzień Ubogich
30.10.2021 r.
Odpust za zmarłych w listopadzie – warunki
W bieżącym roku, ze względu na pandemię Covid-19, możliwe będzie uzyskanie odpustu
zupełnego za zmarłych przez cały miesiąc listopad. Obowiązuję te same warunki co
w zeszłym roku:
1. Odpust zupełny dla osób nawiedzających cmentarz i modlących się, choćby
tylko w myśli, za zmarłych przez poszczególne osiem dni, zwykle ustanowiony jedynie
na dni od 1 do 8 listopada, dla pożytku wiernych może być przeniesiony na inne osiem dni
listopada. Dni te, dowolnie wybrane przez poszczególnych wiernych, mogą być od siebie
oddzielone.
2. Odpust zupełny związany z dniem 2 listopada, ustanowiony na Wspomnienie wszystkich
wiernych zmarłych dla tych, którzy pobożnie nawiedzają i odmawiają tam „Ojcze nasz”
i „Wierzę w Boga”, może być przeniesiony nie tylko na niedzielę poprzedzającą lub
następującą, albo na sam dzień Uroczystości Wszystkich Świętych, ale także na inny dzień
listopada, dowolnie wybrany przez poszczególnych wiernych.
3. Osoby starsze, chore i ci wszyscy, którzy z poważnych powodów nie mogą opuścić
domu, na przykład ze względu na zakazy gromadzenia się licznych wiernych w miejscach
świętych, będą mogli uzyskać odpust zupełny, jeśli tylko łącząc się duchowo z tymi
wiernymi, którzy pobożnie nawiedzają miejsca święte, oraz wykluczając wszelkie
przywiązanie do jakiegokolwiek grzechu i mając intencję kiedy to tylko będzie możliwe
spełnić trzy zwyczajne warunki (spowiedź sakramentalna, Komunia eucharystyczna
i modlitwa w intencjach Ojca Świętego), odmówią pobożnie modlitwy za zmarłych
przed obrazem Pana Jezusa lub Najświętszej Maryi Panny (na przykład jutrznię i nieszpory
z oficjum Liturgii godzin za zmarłych, Różaniec, Koronkę do Bożego Miłosierdzia i inne
modlitwy za zmarłych bliskich ich sercu), albo jeśli podejmą medytacyjną lekturę jednego
z fragmentów Ewangelii z liturgii za zmarłych, lub też jeśli wypełnią uczynki miłosierdzia
poprzez ofiarowanie Bogu cierpień i niedogodności swego życia.
05.09.2021 r.
List biskupów polskich z okazji beatyfikacji
Kard. Stefana Wyszyńskiego i M. Elżbiety Róży Czackiej
29.08.2021 r.
Dzień solidarności z Afgańczykami:
niedziela 5 września 2021.
W odpowiedzi na wezwanie Papieża Franciszka podjęte przez Biskupów Diecezjalnych 25 sierpnia na Jasnej Górze zwracam się z prośbą, aby Niedziela 5 września była „Dniem Solidarności z Afgańczykami”.
Niech będzie to nasza modlitwa o pokój oraz wsparcie materialne dla potrzebujących. Zebrane fundusze zostaną przeznaczone na długofalowe wsparcie działań Caritas na rzecz migrantów i uchodźców, zarówno w Polsce i za granicą. We współpracy z Caritas w Pakistanie, kraju, w którym znajduje się największa grupa uchodźców z Afganistanu, rozpocznie się trzymiesięczna interwencja humanitarna natychmiastowej pomocy dla około 1500 rodzin.
Jednocześnie zwracam się z prośbą o zorganizowanie zbiórki do puszek po każdej Mszy świętej tego dnia we wszystkich parafiach i kościołach rektorskich Archidiecezji Gdańskiej. Z serca dziękując za wszelkie odruchy ludzkiej solidarności.
/-/ Arcybiskup Tadeusz Wojda SAC
20.06.2021 r.
Fotorelacja z przyjęcia Sakramentu Bierzmowania